Zorlu bi kosturmaca evet. Yorgunum. Ama elimde buyuyen ve buyudukce beni anlamaya baslayan bana tepki veren bir minik insan var. Ama biraz sanirim icime kapanasim var bu aralar. Sonbahardan mi acaba? Kendimi baska bir varliga oyle bir adamak ki bu.. bana ait bisey kalmadi uzunca bir suredir. Kulaklarimda surekli bir ses. Ya benim ya bebegimin. Ic sesimi dinledigim, kivrikip bukulen dumanlarini izledigim bir kahvenin bittigi zamanlari ozledim. Ilk basta bu blogu insanlara fikir olsun yasadiklarimi paylasayim diye acmistim. Ama o kadar yoruldum ki gun sonunda parka giderken yaninjza alinacaklar listesi ya da
ispanakli mama tarifi yazamadim. Sanirim bu sayfa ilerde gokdenize anlatacagim masallara ve hatirlamak isteyecegm anilara ev sahipligi yapacak. Adini da degistiriyorum. Mavidenizin annesi:)
Su anda 8 aylik ve bi disi cikmaya calisan haylaz oglum beni yildirdigi icin onu karyolasina attim. Ben de onun odasindaki koltukta oturuyorum. Buraz dinlenelim dedim. Dinlenmis :) minik ayagini karyolanin parmakliklari arasindan cikaril bagirmaya basladi. Gitme vakti..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder